Nadia van den Heuvel (41) heeft spastische tetraplegie. Met haar bedrijf Ictoria.nl stoomt ze mensen met afstand tot de arbeidsmarkt klaar voor werk, onder andere in de IT.
“Ik zie hem nog voor me, de recruiter wiens mond ooit van verbazing openviel toen ik zijn kamer kwam binnenrollen. Het eerste wat hij zei: ‘Maar je cv was zo goed!’ ‘Dat kan wel kloppen,’ antwoordde ik, ‘want dat heb ik niet met mijn benen hoeven typen.’ Ik ben niet op mijn mondje gevallen en heb er geen moeite mee om anderen te laten zien hoe mindervalide zijn echt in elkaar zit. Ik ben dan wel gehandicapt, maar met mijn brein is niets mis. Doordat de spierdruk in mijn lichaam te hoog is, beweeg ik soms ongecontroleerd. Dat kan pijnlijk zijn, waardoor ik moeite heb met lopen. Voor langere stukken gebruik ik een rolstoel.”
Pijnlijk
“Ik kom uit een multicultureel gezin en het feit dat mijn vader een meisje kreeg, was volgens hem een straf van Allah. Dat ik gehandicapt bleek, zag hij als een dubbele straf. We hadden weinig geld en toen ik naar school ging in de jaren tachtig, waren de voorzieningen anders dan nu. Ik werd naar een mytylschool gestuurd, speciaal voor kinderen met een handicap. Daar kreeg ik niet het idee dat ze geloofden in mij en mijn toekomst. Je wordt er min of meer klaargestoomd om de rest van je leven in het zorgsysteem te slijten, of als je geluk hebt ergens aan de lopende band dingen in te pakken. Het was pijnlijk. Waar bij ieder ander kind wordt gekeken naar wat hij of zij leuk zou vinden om later te doen, voelde het voor mij echt als ‘waar kunnen we Nadia zo snel mogelijk dumpen’. Ik wilde hoe dan ook een volwaardige baan. Via-via kwam ik terecht bij de rechtbank als telefonist en dat ging hartstikke goed. Dat ik het kon had ik zelf altijd al geweten, maar nu zagen anderen het óók.
Het is echt nodig dat we anders gaan kijken naar arbeidsparticipatie. Het is doodzonde dat we mensen zoals ik zo snel afschrijven, niet openstaan voor wat ze kunnen, soms met wat aanpassingen. Na de rechtbank kwam ik terecht bij het Openbaar Ministerie als adviseur bedrijfsvoering. Daar coördineerde ik miljoenenprojecten. Ik verdiende een meer dan modaal inkomen, ook al zat ik in een rolstoel. Dat wilde ik ook voor lotgenoten voor elkaar krijgen. Het begon te kriebelen om daar iets mee te doen.”
Toegevoegde waarde
Op een gegeven moment ontmoette ik een IT’er die maar veertig procent zicht had en daar elke sollicitatie op zag stuklopen, terwijl hij een vakgebied had waarvoor veel openstaande vacatures zijn. In no time had ik hem een baan bezorgd. Dat was het laatste zetje, dít wilde ik doen met mijn leven. Het is nu drieënhalf jaar geleden dat ik Ictoria.nl begon. Op mijn visitekaartje staat talentenpionier in plaats van directeur. We helpen mensen de arbeidsmarkt op, bijvoorbeeld door ze bepaalde vaardigheden te leren, en leveren ze af bij een bedrijf waar ze goed passen. Het is geweldig om te zien hoe een eerst sceptische werkgever toch overtuigd raakt van iemands toegevoegde waarde. Ik ben tegen nogal wat muren opgebotst, maar blijf doorzetten omdat ik overtuigd ben van het belang. Mijn grootste droom is dat mijn bedrijf over een jaar of vijf niet meer nodig is omdat we als mindervaliden voor vol worden aangezien. Ik werk tachtig uur per week, best onhandig met mijn handicap. Maar deze missie halfslachtig doen, dat gaat niet. En als ik dan een berichtje krijg van iemand die helemaal happy is in een nieuwe baan, kan ik daar zó gelukkig van worden.”
M.m.v. Yest (broek), Mart Visser x Caroline Tensen (trui), Zara (laarsjes) | Styling: Maartje van den Broek | Haar en make-up: Astrid Timmer
Tekst: Sara Madou
Beeld: Petronellanitta
Bron: Libelle.nl
